Alle recensies van Jeroen G.
Gepost op: 16 mei 2011
contradictie
De titel alleen reeds zorgt voor verwarring, want slaapliedjes worden zelden of nooit ten gehore gebracht om iemand te verlammen. Ik vind dit 1 van de betere albums van the Queens want er staan veel songs op met een stevig ritme en relatief duidelijke zang. Kortom, geen ballads en geen onschuldige teksten ook.... Het label van deze Amerikanen is Interscope, dat zich vaak toelegt op beginnende rock-bands. Eigenlijk is de band een afsplitsing van de band Kyuss, en kan dit niet gezien worden als een beginnende band. Misschien niet de beste song, maar Burn the Whitch is een gewaagde vrij-age met de donkere periode uit de geschiedenis, de middeleeuwen.... Hoewel de voortdured rockende en een punk-attitude hebbende band niet erg radio-vriendelijke songs maakt, er staan 2 hits op de cd in de zin van the lost art of keeping a secret...Helaas, die klapper is aan het album rated r toevertrouwd...
Gepost op: 16 mei 2011
een tranendal
De gezichtsbepalende en voornamelijk in latex gehulde zanger van de Duitstalige band heeft zeer waarschijnlijk nooit een school voor zingen bezocht of hier succes geboekt. Zijn stem bereikt enkel lage regionen en hier ontbreekt de overtuiging en zuiverheid. Voor de song, die in 4 remixes prijkt op de cd is dit niet van het grootste belang. Immers de compositie van de liederen over het noodlot,
zijn langzaam gloeiend, mechanisch en inclusief een natuurlijk overkomende climax. Met name de piano-versie is voor dit vertoon, de constructie en verleiding, veelzeggend. Dit is slechts 1 van de vele albums van de band, die al lang bestaat (tenminste volgens de zanger), en de kunstzinnige aankleding in zwart-wit is vaak van toepassing voor de albums. Juist op deze ep is het deprimerend karakter van de songs vrij minimaal, daar de remixes neigen naar een soort disco. Dat de zanger poogt te zingen over tranen en verlies, doet hier weinig aan af.
Gepost op: 16 mei 2011
uiteindelijk aansprekend
Niet helemaal bij toeval kies ik de titel van de review want dit album heeft voor de consument wat tijd nodig om de groeibriljantjes etc te ontdekken. De zanger heeft de stem niet aangepast en trakteert de consument nog immer op het ijle gedoe, doch de timing en duur van die lamentaties zijn geniaal (en beperkt). In tegenstelling tot bv bij Kid A kijkt de drummer van de band niet zwijgend en passief toe bij de songs, maar zorgt voor een geweldige en stijlvolle inbreng. In veel songs is een grote hoeveelheid energie gestoken, die telkens ook de luisteraar bereikt. Nog immer zijn de composities verrassend. Sommige titels van de songs zijn Texas Chainsaw Massacre-achttig bv, maar de uitvoering is telkens braaf, niet deprimerend en artistiek. Het is een ware (psychedelicsche ) belevenis om de band live te zien en te horen, maar dit album is eigenlijk the next best thing, vind ik.
Gepost op: 16 mei 2011
maat l, jammer voor me
Misschien roept het imago van Zoo York vragen op als is het een afgeleide van Karl Kani of van Vans...? Onderzoek heeft uitgewezen dat dit van origine een skate-merk is, alleen men heeft de visuie verbreed naar streetwear. Net zoals bij Karl Kani is het logo de versiering die ze vaak gebruiken. In ieder geval is dit shirt in maat l voor grote mensen van 1 meter 80 minimaal! Zoo York heeft het logo geborduurd toegepast, althans dat vermoed ik, en de kleur is zoals de naam aangeeft, diep en vrij egaal, mooi, groen. Ik heb in een shop te Rotterdam maat l van dit shirt gepast en dat shirt had waarschijnlijk onderop gelegen bij de vervoer, want de elastisiteit en stevigheid was aangetast. Maat L bleek voor me te groot en waarschijnlijk is bij Large de kwalitiet beter, maar ik zal er nooit achter komen, want men heeft enkel maat l!
Gepost op: 15 mei 2011
een generatie
Volgens mij dient nog immer een volume 2 te volgen van de hits en anderere duistere kunst van de band uit engeland. Het is duidelijk dat men de naam voor de band niet verkeerd gekozen heeft, want zusters en genade zijn belangrijk voor vrijwel alle songs van de band (daargelaten de modieuze "bijbelse" verwijzing). De zanger heeft een dominante stem, met onnavolgbaar duister en emotioneel geluid. Op de cd prijken, vind ik, louter goede songs, met als bekende uitschieter Temple of Love featuring Ofra Haza. De songs zijn allen quasi mechanisch, met een overvloed aan drummachines en een vooranstaande rol voor de gitaar (niet echt qua soli, overigens). Om expliciete verwijzingen in de teksten op te nemen naar geweld is men niet bang voor en sowieso kunnen veel songs als deprimerend gezien worden. Ik zou zeggen, doe zoals ik en let niet te veel op de teksten, immers de muziek heeft veel te bieden bv qua tempo, vervoering...Deze collectie van misschien oude muziek, generatie-overschrijdend, zegt men dan modieus...., is behoorlijk tijdloos!
Gepost op: 13 mei 2011
verrassing
In de jaren ´80 van de vorige eeuw is de band bekend geworden met de hit No Rest. Dit was slechts een voorbeeld van de muziek van deze band, die op de een of andere manier wordt geassocieerd met Joy Division. Qua stijlen van de muziek, vind ik de vergelijking niet gek, want er is een grote overeenkomst. De zangers van beide bands leveren een belangrijke bijdrage aan de sound en in het geval van New Model Army is die bijdrage voornamelijk hard. In de stijl (punk) die de band volgens mij reeds jaren heeft , bezingen ze de oceanen die stijgen en de (schijn)macht van het grote geld van Wall Street. Juist omdat alles verderft, is alles beautifull.. Neen, het wordt nergens vrolijk. Opnieuw is de kwaliteit van de muziek rijk en goed , met veel melodieen, ritmes en kritiek op de maatschappij. De songs duren 3 tot 5 minuten en kennen vaak samples, een uitgebreid intro...
Gepost op: 13 mei 2011
perfecte balans, geluidskwaliteit ...
Van dit label heb ik meer cd´s overigens niet veel, maar alle klinken uitstekend. Dit is geen uitzondering, hoewel men in erste instantie anders kan vermoeden. De leden van de band hebben best veel kabaal nodig om de songs te begeleiden. Echter, de melodie en de uitvoering, inclusief de zang, zijn van ontstellend hoog niveau. De zangeres, die net als de rest van de leden van de band een Gothic-uiterlijk en alllicht stem-karakter heeft, soleert vaak met haar verrasssend heldere stem. Bij dit genre maak je zoiets zelden mee. De titel-song is de beste vind ik, maar bv Kill the Lights en Goodnight mogen er ook zijn. De teksten zijn mild en handelen zelden over death, maar des te vaker over "a lack of discipline" en "mirror on the wall". De uitvoering van deze electro-punk-techno is perfect, vind ik. De cd is overigens lastig te krijgen en deze prijs is "rechtvaardig". Op de cd Looking glass van deze band staat meer muziek in dit genre , waaronder een cover van een bekende hit van Debbie Gibson. Opvallend zijn, ook op de cd Looking Glass, de melodische synthesizers. Het dient te worden gezegd, deze cd heeft een aantrekkelijkere aankleding en verdient die! De cd (cd´s ) heb ik reeds jaren en kan (kunnen) veelvuldig rekenen op hevige rotatie. De meeste songs duren ongeveer vier minuten.
Gepost op: 13 mei 2011
jammer van die kwaliteit
Deze pant van Zoo York oogt stevig en is dat ook. Qua versiering/design is gebruik gemaakt van morbide elementen zoals een doodshoofd. Veel artikelen van Zoo York lijken op produkten van het legendarische hip-hop-merk Karl Kani. De broek is een helemaal niet overdreven loose fit met button-fly (met opvallend normale pas-vorm). De pant heeft een opvallende kleur, namelijk zwart-grijs en ziet er (desondanks) sportief uit (misschien overdreven "gebleached"). Zowel bij (lage) sneakers als bij boots komt de combinatie er prima uit. Misschien bestaatde indruk dat de pant flink geprijdsd is voor een vrije-tijd-broek, doch tegenover de prijs staat/staan oa het hoogwaardig materiaal en de pas-vorm. Het draag-comfort is ongetwijfeld prima, doch de versiering en de hevige verkleuring/verscheuring zijn (vind ik) een macaber min-punt.
Gepost op: 4 mei 2011
banned in many countries
Voor veel mensen brengen de poppen van South Park geniaal entertainment, maar voor ongeveer evenveel mensen is dit een produkt om uit te bannen. Via de film van Mel Gibson over de laatste uren van....worden ontelbaar veel "grappige" maatschappelijke onderwerpen besproken zoals de holocaust, anti-semitisme, Star-Wars...Een karikatuur van Mel Gibson voert de marteling uit zijn film voor de bios uit als de bengels van South Park het geld voor de ticket terug -eisen en het dubieuze van de fan-club van Mel wordt aangedikt (rigide lieden). Zowel Darth Vader als een rabbijn en zijn n Joodse gemeente (in Amerika!) als Adolf H. spelen overdrachtelijk gezien een belangrijke rol in de caricatuur. Large biedt aldus niet 1, maar 2 dvd´s over dit festijn. Dat dit produkt min of meer is verboden, verbaast me want de (clowneske) stijl die bij Southpark hoort, is lastig serieus te nemen!
Gepost op: 4 mei 2011
op de terugweg in positieve zin
Op dit live-album prijken songs uit het absolute begin van de band en de iets latere periode. De zanger heeft een harde en zuivere stem en dicht zichzelf lang niet voor iedere song een grote rol toe (ik vermoed dat dit een multi-instrumentalist is-gitaar). Bij instrumentale songs als bloodsport is dit geen gemis, want instrumentaal, ritmisch, melodisch heeft de band veel te bieden. De band is ietwat blijven steken in de jare 80 qua stijl van de muziek, dus de stemmen zijn vaak vervormd en de onderwerpen zijn op zich zelden vrolijk (requiem, hunger). De stem van de zanger klinkt live nog iets harder dan op de plaat, doch verder is dit een uitstekend live en best of-document. Hoewel de band veel sythesizers -overigens odersteunend - gebruikt, is dit bepaald geen dance.... Ik denk eerder aan "new wave" , punk of pure rock and roll..met veel Gothic...