Alle recensies van Steve V.
Gepost op: 7 april 2016
Klassieker
Toen hij uitkwam (in 2002 alweer...) zou je nooit gedacht hebben dat deze schijf zó goed zou blijven doorheen de jaren. Maar kijk, het heeft duidelijk de tand des tijds doorstaan. De songs klinken nu nog altijd even fris, even tongue-in-cheek en even snel/brutaal/vet als bijna 15 jaar geleden. Goed gepromoot door Roadrunner Records en Dhr. Jordison kon er natuurlijk weinig misgaan, maar je weet maar nooit. Allemaal meezingers, headbangers of eendert wat, dit is een knaller van jewelste.
Gepost op: 12 januari 2016
Stiekem een klein meesterwerkje
Een vlotte combinatie van sludge, doom, black en post metal, zo kan je deze schijf misschien nog het best beschrijven. Alles loopt vloeiend over in elkaar en je wordt echt meegesleurd in deze zware materie. Een waar plezier om naar te luisteren. Sommige riffs zijn uitermate zwaar, andere brengen dan weer iets emotioneels naar boven. Het plaatje klopt, zo veel is zeker.
Gepost op: 30 december 2015
De experimentele weg op
Om na "White Pony" even goed uit de hoek te komen, is uiteraard een loodzware opdracht. "Deftones" was een goeie plaat, maar loste de verwachting helaas niet in, ondanks enkele toch wel heel sterke nummers. Drie jaar later verscheen dan "Saturday Night Wrist" een album dat letterlijk bijna 10 jaar nodig had om me te overtuigen. En misschien dat dat wel bewijst hoezeer deftones altijd hun tijd voor zijn. Nu ik Chino's zijprojecten Palms, † † † en Team Sleep volg, past deze "Saturday Night Wrist" veel beter in het plaatje. Bij deftones moet je eigenlijk steeds out-of-the-box denken en er nooit van uit gaan dat de plaat die komt hetzelfde gaat klinken als de voorganger. Wat dus maakt dat deze release experimenteel overkomt, met veel minder harsh vocals dan op hun vorige albums. Bijzonder te genieten.
Gepost op: 23 december 2015
Back to the roots
Nadat grunter/rapper J Mann Mushroomhead verliet in 2004, viel het doek zo'n beetje voor de band in mijn geval. De toenmalige nieuwe zanger Waylon vond ik maar niets en de albums "Savior Sorrow" en "Beautiful Stories for Ugly Children" wisten me maar weinig te bekoren (alleszins minder dan alle andere albums). Maar kijk, het kan veranderen. In 2013 besloot J Mann terug te keren naar MRH en in 2014 was er dan "The Righteous & the Butterfly". Opgedragen aan Skinny's overleden vrouw (the butterfly) en ex-gitarist JJ Righteous (spreekt voor zich) is dit pas echt een flashback naar hun eerste albums. Hoogtepunt is zonder twijfel "Qwerty", een track die perfect zou gepast hebben op "Superbuick" of "M3". De combinatie van 3 zangers geeft een uniek effect, hoewel Waylon voor mij nog steeds als overbodig overkomt. En kijk, intussen is hij blijkbaar uit de band gezet, dus is er nu terug het vertrouwde combo Jeffrey Nothing / J Mann. Bijzonder knappe release, ook qua artwork (zéér coole foto's), van een band die intussen al meer dan 20 jaar meedraait en zichzelf nog steeds heruitvindt. Fan voor het leven.
Gepost op: 21 december 2015
Heerlijke black metal
Knappe composities, allemaal Duitstalig, wat het voor mij persoonlijk een nog mysterieuzere sfeer geeft. Hier en daar wat subtiele orkestratie erbij en je hebt een enorme knaller van een album. Ook de package op zich is bijzonder knap. Het plaatje klopt volledig. Aanrader voor iedereen die black metal en z'n verschillende vormen weet te appreciëren. Tevens ook in de running voor een van dé albums van 2015.
Gepost op: 17 december 2015
Eerste introductie ... en wat voor een.
Dankzij gitarist Bram van de geweldige Belgische nekromantic metalband Herfst ben ik hierop gestoten. Op Youtube stond er namelijk een studio play through van het (laatste) nummer "Pacific Grim". Ik was in een oogwenk verkocht. Dit nummer had Á lles. Ongeloofelijke snelheden, extreem brutaal, een veelzijdige strot en een killer productie. Meteen opgezocht of er een speciale versie in vinyl was, en jawel: gelimiteerd tot 200 stuks wereldwijd. De artwork is uiteraard wat "gore", maar toch nog altijd niet zo erg als Aborted (om iéts te noemen). Prachtige LP in een schitterende kleur en de poster + gatefold maken alles gewoonweg af. Ook de boodschap achter heel de plaat is een enorm pluspunt. Dit is tenminste een band met een verhaal. Top 10 albums van 2015, zonder twijfel.
Gepost op: 8 december 2015
Topmateriaal
Ook deze LP ziet er anders uit dan men zou verwachten na het zien van de mock-up. De blauwe kleur is veel minder aanwezig (toch op mijn exemplaar) en het paarse en roze lopen meer doorheen elkaar. Het geeft alsnog een erg mooi en cool effect wat van deze plaat toch wel een hebbeding maakt. Ook het feit dat je de artwork nu in het groot op een LP-hoes hebt staan, is totally awesome. Muzikaal gaat het van de hak op de tak en de Mike Patton-achtige zang klinkt ronduit briljant in combinatie met de chaotische drumfills en gitaarriffs. Lekker experimenteel album ook met verschillende instrumentale passages die je meer in de muziek sleuren. Heerlijk!
Gepost op: 8 december 2015
Knap werk
Een recensie schrijven over de muziek van TDEP is sowieso nutteloos want die heren zijn gewoonweg briljant, niet enkel op plaat, maar ook op podium. Dus ik ga me focussen op de eigenlijke LP. Die verschilt qua uitzicht van de mock-up die hier te zien is. Het groene is veel minder aanwezig en er zijn regenboogsplatters, iets wat hier helemaal niet te zien is. Nu, ik veronderstel dat dit kan verschillen plaat tot plaat, dus ik beschrijf de versie die ik thuis heb liggen. Toegegeven, die splatters zorgen er mijns inziens voor dat de LP er net minder goed uitziet dan de mock-up. Nu ja, elk wat wils, natuurlijk. De hoes ziet er dan weer wel bijzonder mooi uit met een 3D-gevoel door het raster in de artwork. Knap werk!
Gepost op: 8 december 2015
Niets op aan te merken
De muziek, het concept, de verpakking, de artwork, de gekleurde LP's, ... alles is gewoonweg onwaarschijnlijk tot in de perfecte afgewerkt. Woorden komen me tekort. Een pracht van een album in een pracht van een package, zo simpel is het.
Gepost op: 2 december 2015
Moest ik kunnen, gaf ik hem 6 sterren
Soen - nog nooit van gehoord en ook geen verwachtingen, tot wanneer ik las dat Martin Lopez (ex-Opeth) achter de drumkit zat. Verwachtingen x 250. En als je dan de plaat opzet, dan merk je dat dit wel heel veel van Opeth wegheeft, maar -jawel- béter. Dit is eigenlijk het album dat Opeth had moeten maken na "Ghost Reveries". En laat dat nu ook net het probleem van Soen zijn... Als dit album door Opeth was gemaakt geweest, dan zou het bestempeld worden als een classic. Nu is deze progressive supergroup een vrijwel compleet onbekende in de muziekwereld, ondanks deze ongelooflijk sterkte plaat. Naast Opeth hoor je ook Tool doorheen hun muziek, maar het zijn slechts invloeden, absoluut géén hersenloze kopieën. Behalve de muziek is ook de artwork magnifiek. Enkel jammer dat dezelfde tekening ook op de achterkant staat (zij het in spiegelbeeld), maar daar maalt niemand om. Een bijzonder knappe release dit, en nog wel op dubbele 180g zware vinyl ook. Prachtig.