Alle recensies van Mark K.
Gepost op: 24 februari 2016
Wauw!
Prachtige hanger, krijgt alleen geen 5 sterren omdat de ketting wat tegenviel. Pluspunt is dat de hanger er meer uitspringt, maar ik ben wel op zoek naar een nieuw kettinkje.
Gepost op: 24 februari 2016
Top pakket voor de echte liefhebber!
-Het shirt
Het shirt is mooi, en na een aantal keren wassen is de print nog steeds goed zichtbaar. De print is erg vet ontworpen en de bandnaam is duidelijk leesbaar. Helaas geen backprint, maar voor deze prijs kan je dat niet verwachten natuurlijk.
-De CD
Naast de normale tracks krijg je de bonus tracks ook, en dat maakt deze versie het zeker waard om aan te schaffen. De bonus tracks zijn namelijk stuk voor stuk topnummers, enige minpunt vond ik dat Raising Hell ook als bonus track telde. Dit nummer had ik namelijk los gekocht omdat in eerste intstantie bekend werd gemaakt dat dit nummer niet op dit album zou verschijnen. De cover van het album is 3D en maakt deze cd een pracht aanvulling op je collectie.
-Totaal
Voor 31,- een cd en een t-shirt, ik denk niet dat je zo'n koopje voorbij moet scrollen als je al van plan bent dit album te kopen. Haal dat t-shirt binnen en die extra tracks ook!
Gepost op: 24 februari 2016
Je krijgt waar je voor betaalt
Wat je ziet op het plaatje is precies wat je krijgt. Een pakje met snaren en een plectrum met daarop afgedrukt de handtekening van Richard Z. Kruspe. Vet om te hebben als verzamelaar, maar als gitarist is dit natuurlijk vele malen interessanter om te hebben. De snaren moet ik nog op mijn gitaar zetten maar ze zagen er goed uit.
Gepost op: 21 november 2014
Silent So Long
Net als de andere reviewer keek ik lang uit naar Emigrate's nieuwe release, en na maanden wachten (titel sluit hier goed op aan) was het dan zover! Ik heb het album inmiddels meer dan 5 keer compleet beluisterd op mijn stereo installatie thuis, en op mijn iPod wel vaker. Ik ga een track-by-track review doen, omdat de nummers sterk variëren in kwaliteit wat mij betreft:
Eat You Alive: Dit nummer kennen we al van de single, topnummer en hier heb ik dan ook niks negatiefs op aan te merken. Volle 5/5
Get Down: Dit nummer was voor mij een tegenvaller door de min of meer eentonige melodie die door het nummer heen loopt. Bovendien was ik niet erg te spreken van het gast optreden van Peaches, maar omdat ik het einde van het nummer verrassend vond en niet zag aankomen geef ik deze een 3/5
Rock City: Dit nummer had veel potentie, maar de schore stem van Lemmy klinkt mij te zwak in de oren om dit nummer overtuigend te brengen. Op de stukken van ''Are we alone'' klinkt zijn stem echter perfect, de gitaarriff in dit nummer is lekker maar waarom ontbreekt hier een echte solo? Verder vond ik de drum beat ook zeer vet hier. 3/5
Hypothetical: Dit nummer is het nummer waar ik de hoogste verwachtingen van had, en dit is deels terecht. De stem van Marilyn Manson (en sowieso het idee dat Richard met Manson samen werkt) maakt dit nummer al episch voor je het gehoord hebt. De gitaar riff is heel vet , de drums zijn hard, en de vocalen van Mr. Manson zijn van hoge kwaliteit. Vooral de 2 schreeuwen die hij heeft opgenomen voor dit nummer waren kippenvelmomenten voor mij! Echter, de gitaarriff wordt vaak herhaald en naar mijn idee tot vervelends aan toe, waardoor de kracht iets afneemt. een 4/5 voor deze.
Rainbow: Dit is het eerste nummer waar ik echt 100% emigrate in hoor, wat een nummer. Dit is mijn persoonlijke favoriet van dit album, naast faust. De lyrics (naar mijn idee over zijn dochter) zijn mooi geschreven, de muziek klinkt als 1 geheel, dit had zijn single moeten zijn! Vocalen van Richard zijn goed hier, 5/5.
Born On My Own: een nummer die het tempo uit het album haalt, met dit nummer heb ik vrij weinig. De intro vind ik erg sterk, maar als het refrein inzet raakt het mij kwijt. Misschien als ik het vaker beluister, dat ik het meer ga waarderen. Nu in ieder geval 3/5
Giving Up: Dit nummer kende ik van de Rammfire demo video op YouTube, en ik was blij om te horen dat dit nummer helemaal uitgewerkt was. Echter, het resultaat was vond ik wat teleurstellend. De vocalen overtuigen me minder in dit nummer, en de gitaarsolo komt op mij erg rommelig over. 3/5
My Pleasure: Dit is net als Rainbow een nummer wat puur Emigrate is zoals we het kennen van het eerste album. Keiharde beat, de bijbehorende gitaarriff en de vocalen van Richard zijn een goede combinatie hier. Tegen het eind van het nummer nog wat leuke mini-solo ideeën die ik leuk bij het nummer vind aansluiten. 5/5
Happy Times: Dit is wat mij betreft het zwakste nummer op het album. Het neigt sterk naar pop muziek, niet dat daar iets negatiefs aan is, maar als je kijkt waar we Richard van kennen (Emigrate) is dit nummer een lichte teleurstelling in mijn ogen. Dit nummer doet me qua niveau erg denken aan get down, wederom die electronische beat die me niet zoveel doet , en hier zijn het de gastvocalen van Margaux die me niet erg overtuigen. 2/5
Faust: Het contrast kan niet groter, van het ietwat saaie Happy Times wordt je in 1 van de topnummers van deze disc gegooid. Zoals eerder aangegeven is dit met Hypothetical mijn favoriet. De intro zit sowieso goed in elkaar, maar het nummer houdt de interesse goed vast. Enige nadeel is dat de ''solo'' erg ondergesneeuwd is door de andere gitaren, weet niet of dit opzettelijk gebeurt is. Ik geef dit nummer desondanks een 5/5, dit is Emigrate!
Silent So Long: Na het horen van de snippet van dit nummer had ik een negatief voorgevoel, maar de gast vocalen geven dit nummer een positieve boost, en dat is wat ik ook zoek in gast vocalen. De gitaarsolo is wat mij betreft wederom rommelig, en had wel weggehaald of ingekort mogen worden. Het lijkt op dit gebied wel alsof Richard zijn focus een beetje kwijt is. een 3/5.
Na het individueel beoordelen van de nummers zou ik gewoon een gemiddelde kunnen berekenen en dat als cijfer kunnen geven. Ik wil het album echter als geheel beoordelen omdat Emigrate bij mij erg hoog zit. Wat mij sowieso opvalt is dat mijn hoger beoordeelde nummers ook nummers zijn waar geen gastvocalen zijn te vinden (Rainbow, Faust, My Pleasure). Daar valt Hypothetical buiten, maar omdat ik groot fan van Marilyn Manson ben ben ik wel een beetje biased. Als ik dit album vergelijk met het vorige Emigrate album, kom ik op de positieve en negatieve verschillen:
Positief: Richards vocalen zijn verbeterd, een paar echte Emigrate nummers, sommige gast vocalen sluiten naadloos aan op de muziek, goede sound.
Negatief: Richards vocalen zijn hier en daar toch nog bewerkt met weet ik veel wat voor software, en ik stoor me er toch aan op sommige plekken in dit album. Verder werken sommige gast vocalen in mijn ogen gewoon niet goed, en dit album is minder ''guitar heavy'' als de vorige. En dit is juist waar ik Richard om waardeer, zijn werk als riffmaster van Rammstein en Emigrate. Dat op dit album veel elektronische beats voorkomen, en de gitaarrifs die echt vernieuwend zijn op 1 hand te tellen zijn en de solos niet van hetzelfde niveau zijn als het vorige album (ook vaak afwezig op dit album) stelt mij teleur. Ik heb het idee dat als de gastvocalen beperkt waren gebleven tot Frank Dellé, Marilyn Manson, Jonathan Davis en Lemmy (vooruit) dit album beter geweest was. Dit alles neemt niet weg dat ik dit album wel oké vind, ik zet hem net niet op hetzelfde niveau als de LIFAD release van Rammstein. Op songwriting gebied kan Richard wat mij betreft namelijk nog wat groeien, en ik hoop dat hij meer vertrouwen in zijn vocalen krijgt en ook durft om die effecten eens uit te zetten. Gewoon, pure rauwe stem, net als Manson. Klinkt niet altijd even zuiver of gepolijst, maar past goed bij de muziek. De eindbeoordeling voor dit album is 3,5 ster. Het debuutalbum gaf ik 4 sterren, deze is sowieso minder interessant in mijn ogen dus ik beoordeel hem lager. 3,5 ster kan ik niet geven en dan geef ik Richard het voordeel van de twijfel, ik rond mijn cijfer af naar 4 Sterren. Bij de aankoop van een eventueel volgende Emigrate album zal ik die cd nog steeds in mijn winkelwagen gooien, maar check ik wel eerst de snippets! Deze cd kopen moet je kopen als je het eerste album van Emigrate goed vond, en op zoek bent naar vergelijkbare nummers. Ook als je de gast artiesten herkent/hoog hebt zitten is dit een aanrader, sommmige bijdragen komen echt goed uit de verf. Verder is dit ook voor rock/hardrock liefhebbers een mogelijke nieuwe aankoop, ik zou zeggen check de snippets op de emigrate site en oordeel zelf. Je kunt ook nummers die je mooi vindt via iTunes los kopen, wellicht een beter idee. Om dit album uiteindelijk nog in 1 woord samen te vatten: oké.
Gepost op: 26 oktober 2014
Emigrate
Het debuutalbum van Emigrate. Dit is een solo project van Richard Kruspe, de lead gitarist van Rammstein. Het is dan ook moeilijk om bij het beluisteren niet te letten op de kleine Rammstein overeenkomsten. Vooral het gitaarwerk en drumwerk toont op veel plaatsen een sterke overeenkomst met Rammstein. Het nummer Resolution bijvoorbeeld, had zo op een Rammstein album kunnen staan. Het album opent sterk met een trio sterke nummers, maar zakt een beetje in door nummers als Babe en Let me Break. New York City en Resolution schudden je echter klaarwakker, en dit zijn dan ook de 2 topnummers van deze cd. Van de nummers die hierna volgen is een groot deel aardig, maar hier steken You can't get enough en help me toch bovenuit. Dit album krijgt van mij 4 sterren omdat ik de vocalen van Richard niet helemaal goed uit de verf vind komen. Er is in de studio teveel gesleuteld aan zijn stem met allerlei technieken, en dit heeft als gevolg dat zijn stem emotieloos klinkt op veel plekken. In de hardere nummers komt dit goed tot zijn recht, maar in nummers als Babe irriteert het me een beetje. Als ik echter kijk naar de replaywaarde, krijgt dit album toch 4 sterren van mij omdat ik het gitaarwerk erg waardeer. Dit is het soort muziek wat ik zelf ook zou maken als ik een band zou oprichten. Het vervolgalbum komt uit op 14 november, en dan zal het echte gezicht van Emigrate zichtbaar zijn. Ik ben benieuwd. Rest mij echter alleen nog de vraag, wat er van Emigrate gekomen zou zijn als Richard niet bekend was van Rammstein.
Gepost op: 26 oktober 2014
Eat You Alive
Als groot fan van Emigrate keek ik al een tijd uit naar het nieuwe album. Het is een op zichzelf staand album, Richard benadrukte in een interview dan ook dat het niet echt een solo project is. Andere muzikanten waren welkom om een eigen draai aan nummers te geven, en zo is ook te horen op deze single. Frank Dellé is opgetrommeld als gast-vocalist, en dit is beslist geen verkeerde keus geweest. Het nummer waar ik deze single voor kocht was Eat You Alive, en dat is een beest van een nummer. Vette gitaarsound, veel agressie in de drums, en de stem van Richard klinkt wat beter als wat we gewend zijn van hem. Frank Dellé geeft een geheel eigen invulling aan het nummer, en dat is iets wat ik graag hoor. Als er een gast vocalist is vind ik dat die iets moet toevoegen aan een nummer, en niet de hoofd-zanglijnen klakkeloos moet kopiëren. Als gitaarfanaat vond ik het jammer dat er geen gitaarsolo voorkwam in dit nummer, maar liever geen solo als een opvulsolo. Twijfel je of je deze single wilt kopen, check dan de videoclip van dit nummer op Youtube. De enige reden dat deze single van mij geen 5 sterren krijgt is dat ik de Hounds Remix helemaal niks vind. Deze remix had van mij niet gehoeven, ik had liever gehad dat Richard hier een nummer van de Temptation single op had gezet.