Alle recensies van Stefan K.
Gepost op: 17 juni 2017
De evolutie van death metal
De band verhaalt, of beter gezegd: onderwijst over evolutie, wetenschap, buitenaards bestaan en ander aanverwante onderwerpen.
Ik dacht dat ik bij opener The Cleansing al een goed nummer gehoord te hebben. Maar de plaat evolueert verder. Met als absoluut hoogtepunt de afsluiter Accelerated Evolution. Een 8 minuten durend epos over de evolutie van eencellig wezen naar mens tot God.
In elk nummer zitten heel veel gitaarsolo's en verschillende tempowisselingen, maar elke keer wordt er weer terug gegaan naar de herkenbare pakkende riffs waardoor alles bijeen wordt gehouden.
Als dit de evolutie van moderne death metal is, kijk ik met smart uit naar het eindproduct want dit is moeilijk te overtreffen. Ik ben benieuwd wat deze band in de toekomst nog voor ons in petto heeft
Gepost op: 26 september 2016
Geschikt voor een koning
Met deze vierde langspeler behoeft Fleshgod Apocalypse geen introductie meer.
Vooral door de tweede plaat (Agony) is de symfonische death metal van de Italianen een gevestigde naam in metalland.
De band lijkt zich per album steeds beter thuis te voelen in het eigen geluid. Waar op voorgaande albums enkele nummers nog haperig aanvoelden met het symfonische en brute aspect, vloeit op dit album alles mooi met elkaar mee. De cleane vocalen van Paolo Rossi lijken beter uit de verf te komen dan ooit tevoren waardoor je dit keer om de juiste reden kippenvel krijgt.
Zoals de titel al doet vermoeden omvat de thematiek van het album een Koninkrijk wat ten valt gaat door corruptie, verraders, schurken en andere parasieten. De koning steekt daar met kop en schouders boven uit als de laatste veste van integriteit en rechtvaardigheid.
De metafoor is te vertalen naar de moderne tijd, waar normen en waarden verloren gaan, waar misbruik wordt gemaakt van alles wat heilig is, waar geld en corruptie over de wereld heersen.
Net als de koning, moet de mens juiste keuzes maken en de wereld in de goede richting sturen door middel van rationaliteit, wijsheid en de durf om iets te doen.
Dankzij de composities wordt het verhaal ondersteund en versterkt en horen we Fleshgod Apocalypse op zijn best! Symfonisch, bruut en vooral groots. Dit album is het beste wat de band tot op heden te bieden heeft, niet alleen zijn de nummers individueel machtig maar ook als album in zijn geheel klopt alles.
Gepost op: 26 september 2016
Sinsaenum - Echoes of the Tortured
Een nieuwe band van Ex-Slipknot drummer Joey Jordison. Hij heeft hiervoor hulp ingeschakeld van Stéphane Buriez (Loudblast) en Frédéric Leclercq (DragonForce) als gitaristen, bassist Heimoth (Seth), brulbroei Sean Zatorsky (Dååth, ex-Chimaira) en de enige echte Attila Csihar van Mayhem.
Een indrukwekkende lijst met namen van ervaren muzikant.
Maar dan de muziek zelf.. tja.. Het klinkt allemaal wel aardig en gedreven maar tijdens de eerste luisterbeurt heeft het wel erg veel weg van de kinderlijke satanische death metal van Deicide of Aeon. Dit is vooral op Inverted Cross duidelijk hoorbaar (what's in a name?), ik dacht in eerste instantie dat het Tommy Dahlström zelf
was die even voor een gastrol is verschenen, maar niets is minder waar.
Na een instrumentale interlude (waar er veel van zijn op dit album met 21 nummers) knalt Army of Chaos de speakers uit, de teksten zijn nog steeds op Deicide niveau, maar het beukt wel lekker door en doet denken aan de black/death metal van Goatwhore.
Dead Souls doet weer denken aan Belphegor, de afwisseling tussen death metal en black metal is beter hoorbaar in plaats van alleen maar duistere death metal waarvan er al dertien in een dozijn bestaan.
En zo schommelt de band verder tussen Deicide, Aeon, Vital Remains en een vleugje Belphegor of Goatwhore.
De vocale wisseling tussen de zware grunt van Zatorsky en de tergende krijsen van Attila werkt prima. Waar Zatorsky vooral op de voorgrond treedt met zijn gebrul, zorgt Attila op de achtergrond
voor een duistere atmosfeer.
Over het algemeen is het een aardig album, voor fans van eerder genoemde bands.
Maar vooral dankzij de eigenaardige stem van Attila Csihar onderscheidt deze band zich van de rest.
Enig minpunt is dat ieder nummer eigenlijk uit twee nummers bestaat.
De intro voorafgaand aan elk nummer heeft ook zijn eigen titel, waardoor het album 21 nummers telt waarvan 10 intro's en 11 'echte' nummers. Hierdoor lijkt het album veel langer te duren dan
daadwerkelijk het geval is.
Maar al met al leveren de heren gewoon een klasseplaat af!
En tja.. dat foeilelijke artwork nemen we dan maar voor lief
Gepost op: 28 augustus 2016
Immortabbath?
Er is heel wat te doen geweest rondom het vertrek van zanger Abbath bij Immortal. De beste man (echte naam Olve Eikemo) zou namelijk met zijn vertrek ook de nummers van Immortal, die al klaar waren voor het negende album, meegenomen hebben.
Hij zou de nummers een andere titel hebben gegeven, her en der andere teksten en dat zou dan deze schijf geworden moeten zijn.
Enfin, wel of geen diefstal, ik ben blij dat het album het licht heeft gevonden.
Het is een logisch vervolg op Immortal, maar ook op Abbath z'n andere band I. Midtempo black metal, een beetje thrashy en de herkenbare stem van Eikemo zorgen ervoor dat zelfs midden in de zomer de rillingen over je lijf lopen.
Opener, To War!, maakt direct duidelijk waar we mee te maken hebben. Abbath op oorlogspad. Scheurende gitaren, knallende drums en de afwisselende stem van Abbath. Kreunend, schreeuwend en zingend raast hij door de nummers.
Voor de kenner zal dit album niet als een verassing klinken, een mengelmoes van Immortal, I en Demonaz. Wat wel opmerkelijk is, is dat er een Immortal cover op het album staat (Nebular Ravens Winter).
Nu is het afwachten waarmee Immortal op de proppen komt, maar Abbath scoort hier in ieder geval punten mee.
En zeg nu zelf: goed gejat is toch beter als slecht verzonnen?
Gepost op: 6 augustus 2016
Orchestrale Rage
Het Duitse Rage was al bekend met een orchestrale invalshoek en dit album is in feite een voorzetting van het album Lingua Mortis uit 1996.
Alleen het verschil tussen deze band en Rage is dat er voor dit album is samengewerkt met twee verschillende orkesten uit Spanje en Rusland.
Ook bevat deze band twee zangeressen die niet in Rage zitten. Hierdoor is het dus geen Rage 'eigen' album.
Tekstueel gaat het over heksen, hekserij en heksenverbranding in Gelnhausen, 1599. Allemaal geschreven door vocalist Peter Wagner en gecomponeerd door multi-instrumentalist Victor Smolski.
Klasse plaat!
Gepost op: 22 juli 2016
Ragnarok - Psychopathology
Ragnarok, een band die ik in 2004 leerde kennen door het uitmuntende album Blackdoor Miracle -wat ik overigens nog steeds beschouw als een van de beste black metal platen aller tijden-. Nu 12 jaar later is daar Psychopathology.
Dit is opnieuw een kennismaking met de band, waar in 2004 zanger Hoest (van Taake) de vocalen voor zich nam, neemt nu drummer Jontho zelf de vocalen voor zijn rekening.
En hij doet dit prima!
Het is geen album waarvan je na het luisteren naar een psycho(patho)loog moet. Het is een plaat die makkelijk wegluistert.
Redelijk standaard blackmetal volgens het boekje die mij bij vlagen wel aan Dark Funeral doet denken. Niet te gecompliceerd doch melodieus.
Het niveau van Blackdoor Miracle wordt niet gehaalt maar desalniettemin is het een uitstekende plaat.
Er staan geen echte uitschieters op naar boven noch naar beneden.
Gepost op: 2 februari 2016
Gezegend & Bezeten!
Ze zijn bezeten, deze wolven uit Duitsland.
Anders is het niet mogelijk om op een constant hoog niveau albums uit te brengen.
Er is niet veel veranderd in het repetoire van Powerwolf, stevige Power metal met pakkende refreinen. Muzikaal is het vergelijkbaar met een band als Sabaton. Flinke bombast, catchy riffs en een hoog meeschreeuw gehalte.
Maar tekstueel is het uniek in zijn soort.
Nog steeds is het hallelujah gehalte hoog, het Latijn vliegt je ook om de oren (Sanctus Dominus) en de wolven komen 's nachts weer tot leven, met her en der een verdwaalde vampier (Armata Strigoi).
Daar de evangelisten strijden tegen alles wat slecht is (Christ & Combat), prijzen de wolven alles wat er tegen in gaat (Army of the Night & We Are the Wild).
Het bloed vloeit weer rijkelijk (All You Can Bleed) als de wolven de strijd aan gaan met alles wat heilig is (Blessed & Possessed) maar zodra de maan verschijnt zegevieren de nachtwezens; Powerwolf zegeviert!
En wie kan dit beter vertolken dan de operazanger Attila Dorn, die een klassieke scholing heeft gehad aan de Muziekacademie van Boekarest, Roemenië. Het land waar de legendes tot leven komen.
Gezegend zijn zij, de wolven van Powerwolf!
Gepost op: 2 februari 2016
Geen sprookje
Geen enge spoken of geesten uit een ver verleden dit keer.
Neen, Carach Angren put voor de vierde langspeler de inspiratie uit een sprookje van de broeders Grimm.
Iedereen kent vast het sprookje van Hans en Grietje wel. De twee kinderen raken verdwaald in het bos en komen aan bij een gemene heks in het peperkoekenhuisje die de kinderen wil opeten. De heks beland uiteindelijk zelf in de oven en de kinderen leven daarna nog lang en gelukkig.
Dit album is echter de Carach Angren versie van dit sprookje:
Vader is gewelddadige dronkenlap en moeder is een drugsverslaafde. Vader draait door, moeder maakt zichzelf van kant en de kinderen lopen weg van huis.
Ze worden meegelokt naar een peperkoekhuisje wat niet helemaal is wat het lijkt, aldaar is er een kannibalistische seriemoordenaar die Hans vermoord en Grietje in leven houdt als zijn slaaf. Uiteindelijk weet het meisje te ontkomen door het hele huis af te branden en rent ze wederom weg.
Of beter gezegd; ze ontwaakt. Alles blijkt een droom te zijn en de nachtmerrie gaat door in het echte leven, waar haar sadistische vader haar opwacht.
Dus nee, zoals de titel al zegt is dit zeker geen sprookje.
Hoewel de muziek dat soms wel doet vermoeden, met bijna een Tim Burton/Danny Elfman gevoel.
Frontman Seregor vertelt, schreeuwt en fluistert het voorgaande verhaal waar toetsenist Ardek de orchestrale ondersteuning biedt. Drummer Namtar knalt er wederom op los om het plaatje compleet te maken.
Verder is er op muzikaal vlak niets nieuws te bekennen. De band blijft zich vernieuwen door met elk album een ander concept uit te werken en nieuwe symfonieën te schrijven.
Net zoals voorgaande Carach Angren albums is het het beste om deze in één keer uit te zitten en niet halverwege aanzetten. Want zeg nu zelf, een film zet je toch ook niet in het midden aan.
This Is No Fairytale bewijst wederom dat het sprookje van Carach Angren nog geen (happy) einde kent.
Gepost op: 8 januari 2016
Winter Kills
Dit album grooved er weer lekker op los zoals we van DevilDriver gewend zijn.
Het is pakkender dan voorloper Beast, en donkerder dan Pray for Villains. Met nummers als Tripping over Tombstones, Curses and Epitaphs en Oath of the Abyss.
Maar de echte uitschieter zit 'm, net als bij Beast, in de coversong. Sail van Awolnation dit keer. De heren hebben van dit electrorocknummer een echt DevilDriver nummer weten te maken wat perfect aansluit bij de rest van het repertoire.
Op de bonus dvd staat een leuk, energiek concert met als enig minpuntje dat het nummer I Could Care Less wel op de tracklist staat maar niet op de dvd aanwezig is.
Gepost op: 8 december 2015
Frontschwein 1.0
Panzerdivisie Marduk meldt zich wederom aan het front.
Na de meer sinistere en antichristelijke teksten op Serpent Sermon, is Marduk weer terug met een historisch album over de Tweede Wereldoorlog.
Dit is echter geen herhaling van Panzer Division Marduk uit 1999.
Dit album heeft meer afwisseling, pakkende riffs en een 'replay value'.
Zonder genade raast de band het slagveld over. Van de loopgraven in Europa naar de zandvlaktes in Afrika. Ze openen furieus met Frontschwein, waarna The Blond Beast over het slagveld marcheert.
De razernij van Marduk wordt afgewisseld met wat meer mid-tempo nummers als Wartheland, The Blond Beast, Thousand-Fold Death en het vernietigende 503.
Ze laten zien dat ze meer kunnen dan alleen blastbeats er door heen knallen.
Marduk laat hiermee zien waarom zij aan de frontlinie van de (Zweedse) black metal horen.
Dit is geen Panzer Division 2.0, dit is gewoon Frontschwein 1.0!